Speedrower to dyscyplina, którą można porównywać z żużlem. Zgodzisz się z taką oceną?

Michał Sassek: Rzeczywiście podobieństwa są spore. Też ścigamy się na torze w czterech zawodników. Podstawowa różnica jest taka, że my nie mamy silników, tylko napędzamy rowery siłą mięśni. Myślę, że można też powiedzieć, że nasza dyscyplina jest bardziej kontaktowa od żużla. Startujemy blisko siebie, stykamy się nie tylko rowerami, ale też barkami. Upadki i kontuzje są tu częste.

Byłeś najmłodszym uczestnikiem mistrzostw świata, które odbyły się w Australii. Jak ci tam poszło?

Udało mi się zdobyć złoto z drużyną. Federacja wybrała mnie do parowych mistrzostw świata, które też wygraliśmy. Zdobyliśmy również puchar federacji. Ponadto miałem szansę na indywidualne złoto, ale zostałem wykluczony za upadek w decydującym biegu.

Godzisz sport i muzykę. Grasz przecież na gitarze w zespole Strefa Sacrum w Nietążkowie.

Sam nie wiem jak to się dzieje. Mogę jednak powiedzieć, że robię to co kocham. Moją miłością jest zarówno sport jak i muzyka. Od września w Nietążkowie zacząłem też trenować biegi. Mam już nawet pewne sukcesy na koncie w tej dyscyplinie.

Jakie?

Pierwszy raz startowałem w wielkopolskich mistrzostwach. Wygrałem w klasyfikacji rejonowej, a w powiatowej byłem drugi. Myślę, że jest się czym chwalić.

W pewnym momencie będziesz chyba musiał wybrać pomiędzy graniem, speedrowerem i bieganiem?

Myślę, że już wybrałem. Chciałbym się związać ze speedrowerem. Z tego nie da się co prawda żyć, ale można połączyć życie prywatne z tą dyscypliną. Biegał będę w wolnych chwilach. Myślę, że będę też znajdował czas na grę na gitarze.

Wszystkie te pasje musisz łączyć z nauką...

Tak. Uczę się w klasie strażackiej w ZSP w Nietążkowie. Od małego chciałem być strażakiem. Marzyłem też o jeździe na żużlu, ale to się nie udało, bo zgody nie wyrazili rodzice.

Rozmawiała Monika Kaczmarska-Banaszak