Jacku, jesteś zawodnikiem bardzo mocno kojarzonym z osobą Józefa Dworakowskiego. Mimo, że od wielu lat nie jesteś już związany z Unią Leszno, sentyment do klubu i odchodzącego prezesa chyba pozostał…

Oczywiście. Byłem pierwszym żużlowcem, który poznał charyzmę i charakter pana Józefa. Pamiętam początki. Po raz pierwszy pojechałem do niego chyba w 2000, albo 2001 roku, razem z Romanem Jankowskim. Wydaje mi się, że było to tak niedawno, ale minęło już kilkanaście lat. Gdy przyszedłem do Leszna z Grudziądza, kibice sporo oczekiwali od mnie. Powoli odchodził Roman Jankowski i spodziewano się, że go zastąpię. Ale pierwsze mecze pokazały, że Jacek nie robi tych punktów, które powinien. Dlaczego? No i wtedy pojawił pan Józef. Nie wiem, jak tam trafiłem, chyba przez Romana. No i z właściwą sobie charyzmą zaczął wszystko układać. Powiedział do mnie: „Jacek, ty będziesz liderem, ja ci pomogę”. No i tak się zaczęła nasza współpraca. Byłem przestraszony, bo pan Józef trochę krzyczał (śmiech). No i z miesiąca na miesiąc zacząłem coraz lepiej jeździć, naprawdę mocno punktować. Z zawodnika, który robił 2,3 punkty, stałem się jednym z liderów. W następnym roku Józef Dworakowski był już moim głównym sponsorem. Współpraca układała się bardzo dobrze. Niektórzy zawodnicy zazdrościli mi, że mam takiego sponsora. Przecież byłem człowiekiem z zewnątrz, a mogłem liczyć na wsparcie, takiej firmy, jak Agromix. Z drugiej strony można powiedzieć, że to ja wprowadzałem pana Józefa w świat żużla. Przekonywałem, że to nie jest tak hop siup, a on mi odpowiadał: „Jacek, zobaczysz będzie dobrze”. No i cóż, dziś mogę powiedzieć , że pan Józef to mój drugi ojciec, ja go tak traktuję. Zawdzięczam mu bardzo wiele i bardzo mu dziękuję. Nawet się nie zawahałem, żeby przyjechać na jego pożegnalną imprezę. Nie wiem, co by mi zrobił, gdybym się nie zjawił (śmiech).

Pamiętasz sytuację kiedy na mecz ligowy przyleciałeś specjalnie załatwioną przez prezesa awionetką?

Tak, dokładnie. To chyba był mecz z Wrocławiem. Powiedziałem prezesowi, że mam komunię córki i chyba nie dam rady przyjechać. „Nie ma problemu” – powiedział pan Józef. „Płacimy za samoloty Adamsowi, tobie też zapłacimy. Przylecisz, zdobędziesz sporo punktów i uratujesz klub przed spadkiem”. Fakt jest taki, że byłem w kościele na uroczystości, o 15.00 wystartowałem awionetką i godzinę przez zawodami wylądowałem. Odjechałem jeden z lepszych meczów w sezonie, zdobyłem chyba 10 czy 11 punktów, byłem liderem drużyny w tym dniu.

Jacku, jak często bywałeś na dywaniku, na spowiedzi u prezesa Dworakowskiego w Agromixie?

Uuuu, jak mieszkałem w Lesznie, to w poniedziałek obowiązkowo, co rano był dywanik. Punkt 9.00, a nawet 8.00, czasami już o 7.00 rano dzwoniła sekretarka i informowała, że zaczyna się dzień i jest dużo pracy przede mną.