Już nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak bardzo się denerwowałam przed zawodami. Zdaje się,  że powinnam już być przyzwyczajona, ale nie jestem. Bardzo chciałam dobrze wypaść.

Jak, w twojej ocenie, przebiegała sama rywalizacja?

W wodzie nie czułam się zbyt dobrze, z każdym metrem czułam, że tracę pozycję. Nie było to zbyt komfortowe dla mojej psychiki. Chociaż kiedy wyszłam z wody, zobaczyłam, że jest szansa na to, by dogonić choćby drugą grupę i tak się stało. Bardzo mocno ruszyłam na rowerze, postawiłam wszystko na jedną kartę, byle przesunąć się do przodu. Dojechałam do drugiej grupy i później dalej, razem z dziewczynami, zdołałyśmy dotrzeć do pierwszej ekipy, chociaż ta była 40 sekund przed nami. Pierwszy raz zdarzyło się, że miałam dziewczyny do pomocy, by dogonić czołówkę. Stratę odrobiłyśmy już po 12 kilometrze i pozostały odcinek kolarskiej części wyścigu jechałam w pierwszej grupie. Kiedy zeszłam z roweru do boksu, miałam bardzo dobrą zmianę. Podobnie jak Francuzka Charayron, która w zeszłym roku zdobyła brązowy medal mistrzostw Europy. Wiedziałam, że aby znaleźć się na podium, muszę się trzymać tej zawodniczki i robiłam to przez dwa kilometry, później poczułam, że jednak mogę biec szybciej, wyszłam na prowadzenie i cały czas powiększałam przewagę. Dobiegłam do mety z bardzo dużą przewagą (36 sek. przyp.red.), naprawdę czułam się szcześliwa, miałam wielką satysfakcję.

Czy najbardziej denerwowałaś się pływaniem?

Myślę, że w ogóle startem, bo jednak to pierwszy po długiej przerwie.