Od oficjalnego pożegnania minęło kilka dni, czy miał pan już czas na chwilę oddechu? Czy poczuł pan, że jakiś ciężar spadł z pańskich barków?

Mówi się o oficjalnym odejściu, ale ja nie odchodzę z leszczyńskiego żużla, bo nadal chcę pomagać i nie powiem, żeby ciężar zniknął. Jak pan wie, ukazał się komunikat ekstraligi i problemów, które czekają na rozwiązanie wciąż jest sporo. Niby się mówi, że jeden ciężar z głowy i barków spada, ale inny się pojawia. Prezesem będzie ktoś inny, ale po to jest ta nasza pozostała czwórka, żeby temu nowemu prezesowi pomagać.

Pamięta pan ten moment, kiedy zdecydował pan, że podejmie się kierowania klubem?

Przyjechał do mnie w czerwcu, albo na początku lipca 2004 roku Maciej Duda, największy sponsor Unii Leszno i przedstawił sytuację. Mówił o zmartwieniach i zapytał, czy przez pół roku pociągniemy to dalej wspólnie. Później było spotkanie z zawodnikami, na którym oświadczyliśmy, że muszą troszkę spuścić z tonu. Wtedy to zrobili, co w dzisiejszym żużlu jest nie do wykonania. Tak się zaczęło. Od sponsoringu przeszedłem do zarządzania klubem. Stało się to 15 października 2004. Zaczęła się walka o to, aby spłacić długi, rozłożyć je na raty, aby otrzymać licencję. W grudniu ją dostaliśmy i wzięliśmy się do tworzenia zespołu na 2005 rok.

Najprzyjemniejszy dzień w pana prezesurze?

Może to nie będzie wydarzenie związane z Unią Leszno. Na pewno zdobycie w 2009 roku Drużynowego Mistrzostwa Świata. Pamiętamy burzę w sobotę i przełożenie zawodów na niedzielę. W trakcie zawodów potworna ulewa i walka o doprowadzenie toru do jazdy. No i potem te emocje w ostatnich biegach. Dopiero w ostatnim przechyliliśmy szalę zwycięstwa na naszą korzyść. Obawy były duże, bo w ostatnim biegu jechał nasz jeździec, Leigh Adams. Kolejny taki miły moment, to właśnie pożegnanie Leigh w Lesznie. Nie ma co dyskutować, był to najlepszy żużlowiec, z którym przez te 9 lat miałem okazję współpracować.

Były też gorsze dni. Czy mecz ze Stalą Rzeszów z tego sezonu przelał czarę goryczy?

To, że odejdę, my jako właściciele wiedzieliśmy wcześniej, bo podczas podpisywania kontraktów przed sezonem 2013 mówiłem głośno, że mam dość. Państwo może o tym nie wiecie, ale podpisywanie kontraktów, negocjacje w tym sporcie, to jest gehenna, to jest dramat. 20 lat prowadzę firmę i czasami w ciągu całego roku w firmie nie jest tak ciężko, jak w ciągu jednego dnia w klubie żużlowym. A mecz z Rzeszowem… rzeczywiście, bo wszyscy tak wsiedli na nasz klub, że było mi bardzo przykro. Doszliśmy do wniosku z panem Markiem Ślotałą, że napiszę komunikat, w którym poinformuję, że podaję się do dymisji. To miało odwrócić uwagę od klubu i skoncentrować ją na mojej osobie i tak się stało. Klub mógł spokojnie dalej pracować. Wtedy wiedziałem, że już mnie nikt nie namówi, żeby w 2014 roku w tym bałaganie krajowym zostać.

Przez leszczyńską Unię za pana kadencji przewinęło się co najmniej kilkunastu zawodników. Którego pan najmilej wspomina, a z którym nie do końca było panu po drodze?

Nikomu nic nie zarzucę, to jest ich praca, ich chleb. Podam tylko jedno nazwisko. Uwielbianego przez leszczyniaków, startującego przez 11 lat z logo mojej firmy, Leigh Adamsa. Pozostali na pewno byli dobrymi zawodnikami, z Jarkiem Hampelem przez 7 lat mieliśmy piękne momenty. Niektórzy jednak mieli nieco inną wizję. Może byłem czasami zbyt twardy i szorstki. Jeśli pojawiał się odpowiedni wynik, to wszystko było pięknie.

Pierwszym którego pan przyjął pod skrzydła jako sponsor był Jacek Rempała.

To było wcześniej. Jacek trafił do nas do firmy w 2000 roku. Pomagaliśmy mu, później zaczęła się przygoda z Leigh Adamsem. W Jacku w 2000 roku widziałem duży potencjał. Miał niesamowitą smykałkę do nowinek technicznych. Raz to wychodziło lepiej, raz gorzej. Wspominam współprace z nim bardzo miło. Wszyscy go w mojej filmie lubili. Podobnie było z Leigh. Jeśli pojawił się w Lesznie przed meczem w sobotę, to zawsze znalazł czas by odwiedzić swoich sponsorów, czyli firmę Polcopper i Agromix.

Zaryzykował pan współprace z jeszcze jednym tarnowianinem, Januszem Kołodziejem. On trafił do Leszna, po umówmy się, nie najlepszym sezonie.

Podpisywanie kontraktów to zawsze jest loteria. Niech pan sobie przypomni, co mówiono, gdy ujawniliśmy informację o pozyskaniu Janusza. „Kogo ten Dworakowski kupił”. A jak wyszło, wszyscy wiemy. To loteria, hazard. Jak spisywał się Woffinden w sezonach 2011 i 2012, a jak w poprzednim sezonie?

Co pańskim zdaniem jest największą bolączką polskiego speedwaya? Czy brak jednomyślności wśród zarządzających klubami?

W stu procentach właśnie to. Tych 10 czy 8 prezesów, to jest najsłabsze ogniwo. Każdy z nas broni swojego gniazda. Na początku, gdy powstała ekstraliga bardzo dobrze się dogadywaliśmy. Od 2009 nasze kontakty były jednak coraz gorsze. W 2011 i 2012 byliśmy strasznie skłóceni. Skierowałem wtedy prośbę do prezesa Witkowskiego, żeby to okiełznał. Nie sądziłem jednak, że stanie się tak, iż nie będziemy mieli zupełnie nic do powiedzenia. Tak właśnie jest teraz. Dzisiaj jest jednoosobowe zarządzanie. Panowie z Ekstraligi wykonują tylko polecenia Warszawy.

Swego czasu sugerował pan, że powinno się zawiesić rozgrywki ekstraligi. Czy żałuje pan, że do tego nie doszło? Czy byłby to czas oddechu i opamiętania się?

Uważam, że to, co zaproponowałem 5 sierpnia 2011 pozwoliłoby nam, żeby w 2012 roku na wszystko spokojnie spojrzeć i ułożyć, ostudzić. A teraz...? Właśnie ukazał się komunikat o likwidacji KSM. Ten kto ma pieniądze, będzie jechał w  finale, ten kto nie ma pieniędzy będzie się bronił przed spadkiem. A ten, który jest w środku stawki? Po co ma właściwie wydawać pieniądze? Taka jest moja konkluzja dotycząca tej decyzji. Koszty się na pewno nie obniżą. Nikt nie jest w stanie powiedzieć, jaka będzie sytuacja gospodarcza i jakie będą przychody z biletów. Pieniądze z trybuny są kluczowe. Mocny skład wcale jednak nie gwarantuje dużej frekwencji. Proszę sobie przypomnieć sezon 2010, kiedy Unia z wszystkimi wygrywała. Żałuję, że te rzeczy, które chcieliśmy wprowadzić w sezonie 2011, nie zostały zrealizowane. Zawodnicy zorientowali się, że można nas prezesów przywierać do muru. Mówię to z perspektywy osoby, która sporo pieniędzy w ten sport włożyła i prawdopodobnie jeszcze nie raz mocną złotówkę będzie musiała dać. Chciałbym, żeby ludzie zrozumieli, że na tym się nie da zarobić. Taki jest ten sport i musimy to zaakceptować. Powiem tylko, że łatwo bez KSM nie będzie.

Trudno się z panem nie zgodzić. Jak przyciągnąć na trybuny kibiców w sytuacji, kiedy będą padać wyniki 70:20 czy 60:30. Czy pana zdaniem dojdzie do opamiętania się działaczy?

Powinni to zrobić. Cały sport w naszym kraju musi się odbywać na innych zasadach. To co było 5 lat temu, nie ma już nic wspólnego z rzeczywistością. Dziś pieniądze załatwią wszystko. Musimy rozmawiać o strasznie wysokich budżetach. Do tej pory jeździliśmy z budżetami na poziomie 6, 7 milionów złotych. Uważam, że teraz, kto chce pojechać w finale 2014, musi mięć budżet powyżej 10 milionów. Żądania zawodników nie spadną, myśmy ich niestety tego nauczyli. Oni potrafią za nasze pieniądze jeździć w innych ligach i im to nie przeszkadza. Jakby mogli, to by krajowy żużel obdarli ze skóry. Ale powiem szczerze, na to było nasze przyzwolenie. Mówiłem już o tym w sezonie 2010 i 2011. My wiedzieliśmy, że musimy mieć w Lesznie duże imprezy, żeby nadwyżkę, którą uzyskamy z tych turniejów, móc rozdysponować na ligowe wydatki. To się udawało i nie było zmartwień, a teraz trzeba od siebie dołożyć znacznie więcej.

Skoro mówimy o finansach, w jakiej kondycji jest Unia Leszno?

To nie jest tajemnica. Jesteśmy spółką akcyjną, bilans można sprawdzić. Zamkniemy sezon z zerowym wynikiem, może z małym zyskiem, na poziomie kilku tysięcy.

Panie prezesie, następca już wybrany?