Jak się rozpoczęła twoja przygoda z żużlem? Pewnie nie różniła się od początków karier wielu zawodników z tamtego okresu?

Zgadza się. Tak jak wielu chłopaków, od młodych lat fascynowała mnie szybka jazda na motocyklach no i zapisałem się do szkółki


Podobno szkółka była wtedy oblegana i chętnych do ścigania na żużlu było wielu…

Oj tak, było nas bardzo dużo. Na jeden motocykl przypadło pięciu zawodników. Jak się jeden przewrócił, to reszta już nie jechała. Było ciężko.  

Kto był twoim pierwszym trenerem?

Pan Andrzej Pogorzelski, a później Zdzisław Dobrucki.

Kogo zapamiętałeś ze szkółki? Kto jeszcze rozpoczynał wówczas naukę jazdy na żużlu?

Na pewno był Darek Baliński, był Stasiu Kowalski, Andrzej Kowalski, Robert Otmar.

Nie wszystkim się udało załapać do składu Unii…

W żużlu trzeba było mieć wówczas trochę szczęścia. Bez pomocy było bardzo ciężko. Ja mogłem liczyć na pomoc Rysia Buśkiewicza oraz Grzegorza Sterna i dzięki nim miałem trochę łatwiej

Pamiętasz egzamin licencyjny?

Tak, zdawałem go w Ostrowie w 1983 roku. Choć musze się przyznać, że pierwszy egzamin oblałem, bo ciężko mi było się podciągnąć na drążku dziesięć razu (śmiech).

To coś nowego. Rozumiem, że egzamin wyglądał zupełnie inaczej niż dzisiaj? Czyli była dodatkowa próba sprawnościowa?

Tak, było inaczej, ale bardzo miło to wspominam.  

Młodym zawodnikom ciężko było się przebić do pierwszego składu, ale tobie udało się dość wcześnie. Jak to się stało?

Rzeczywiście, nie było łatwo, bo Unia dysponowała wtedy mocnym składem. Jako młodzieżowcy jeździli Piotrek Pawlicki i Zenek Kasprzak. Oni stanowili nie tylko o sile tej juniorskiej formacji, ale i całego zespołu. Wbić się do składu było bardzo ciężko. Niestety, skorzystałem na nieszczęściu Piotrka, który złamał nogę podczas meczu z Falubazem i wskoczyłem do składu. Nie byłem jednak objeżdżony i początki były słabe.

Pamiętasz pierwszy mecz ligowy?

O ile się nie mylę, to był pojedynek z Wybrzeżem Gdańsk. Pamiętam nerwy, bo kibiców było bardzo wielu, na trybunach ogromna wrzawa. Atmosfera zresztą była dość nieprzyjemna, bo kibice pamiętali wypadek Romka Jankowskiego w Gdańsku. Zenon Plech nie został zbyt miło przyjęty. Tymczasem mi udało się z nim wygrać. Przypuszczam, że gdyby okoliczności były trochę inne, to Zenek przejechałby koło mnie, jak koło furmanki (śmiech). Ale zwycięstwo było zwycięstwem i byłem strasznie podbudowany, cieszyłem się jak dziecko.

Startowałeś nie tylko w lidze, bo w latach osiemdziesiątych juniorzy mieli bardzo wiele okazji do startów i podnoszenia umiejętności…

Tak, wydaje mi się, że zawodów juniorskich było chyba nawet więcej niż teraz. Młodzieżowcy mogli się rozwijać. Były turnieje indywidualne, liga okręgowa, a więc jazdy nie brakowało.

Legendą obrosły wspólne wyjazdy na zawody jednym autobusem. Pytałem już o to kilku zawodników z tamtych lat, ale jakoś nie do końca chcą zdradzić, co się działo podczas takich wyjazdów. Może ciebie uda mi się namówić na zwierzenia? 

Tego się nie da opowiedzieć i nie wszystko można (śmiech). Autobus to jest legenda. Na zawody się jechało dzień wcześniej, atmosfera niesamowita, coś nieziemskiego. Przygód było mnóstwo. Pamiętam jak w drodze do Rzeszowa zaczął się z nami ścigać duży fiat. Władek, nasz kierowca tak podpuścił tego kierowcę, że fiat się zagotował, a w naszym autobusie, po tej szaleńczej jeździe zostało tylko pięć szpilek w kole. Wspaniałe czasy, już niestety nie wrócą


Kto był wtedy twoim najlepszym kolegą w klubie? Z kim najbardziej lubiłeś jeździć w parze? Czy te dawne znajomości i przyjaźnie przetrwały do dziś?

Wtedy wszyscy byliśmy kolegami. Spotykaliśmy się rano na stadionie. Była kawka przy jednym stole. Nawet jak doszedł Janek Krzystyniak, to tworzyliśmy niesamowicie zgraną paczkę. Byliśmy wszyscy wiecznie razem, świetnie się rozumieliśmy. Jeśli chodzi o jazdę parą na torze, to skłamałbym gdybym kogoś pominął. Bardzo dobrze wspominam wspólne starty z Romkiem Jankowskim, z Zenkiem Kasprzakiem, z Darkiem Balińskim, czy Piotrkiem Pawlickim. My się wtedy po prostu dobrze z sobą czuliśmy i na torze i poza nim. Owszem była rywalizacja między nami, ale nie za wszelką cenę. Dziś już niestety z kolegami spotykamy się rzadziej. Brakuje czasu, widujemy się jednak podczas zawodów i wtedy jest czas, by trochę pogadać.   

Zbyszku, razem z Unią zdobyłeś sześć medali Drużynowych Mistrzostw Polski, w tym trzy złote we wspaniałym okresie dla leszczyńskiego żużla, w latach 87-89. Masz gdzieś w domu miejsce na trofea i te medale?

Oczywiście, wszystkie są schowane w gablotce i bardzo ładnie się prezentują (śmiech). Miło jest czasami powspominać tamte lata.

Które z sukcesów są dla ciebie najważniejsze?

Na pewno medale Drużynowych Mistrzostw Polski. Poza tym stałem też na podium w Brązowym Kasku, a także z Darkiem Balińskim w parach. Pewnie nie jestem do końca spełnionym żużlowcem, nie wszystko się tak ułożyło jakbym chciał.

Czego zabrakło?

Może trochę szczęścia, może dobrych układów. Trzeba było trafić na dobry sprzęt. Nie wszyscy mieli takie przywileje, żeby móc sobie ten sprzęt wybierać. Dziś jest zupełnie inaczej. Można kupować ile się chce i wybierać to co najlepsze.  

Nie masz czasami takiego poczucia, że urodziłeś się za wcześnie, żeby odnosić prawdziwe sukcesy i zasmakować zawodowego żużla? Nie spoglądasz trochę z zazdrością na współczesnych zawodników? Oni mają wszystko, co potrzeba, przede wszystkim sprzętu pod dostatkiem.

Pewnie trochę tak, ale czasu się nie da już cofnąć.