W końcu udało Ci się powstrzymać łzy. Ciężko było dzisiaj?

Bardzo ciężko, w takiej sytuacji trudno powstrzymać się od wzruszeń. Obcy ludzie kibicowali Krzyśkowi, pisali, dzwonili, płakali. To było marzenie Krzyśka, to był jego wyczyn. Jeżeli jest się z kimś tak blisko, nie da się ukryć wzruszenia.

Jak wyglądało Twoje życie przez te siedem dni. Jak z Twojej perspektywy wyglądało bicie rekordu?

Przyjeżdżałam tutaj często rano, siedziałam do wieczora, później wracałam do domu, kładłam dziecko spać, sama kładłam się do łóżka i… nie wiem, czy mam mówić... płakałam w poduszkę, nie mogłam inaczej. Krzysiek był najważniejszy w tym momencie, chciałam być przy nim cały czas, niestety mam obowiązki - dom, dziecko.

W nocy, kiedy musiał zakończyć swój wyczyn, wrócił do domu i...?

Nie wrócił do domu, został tu, w Sportingu. Telefonował, ale ja zasnęłam i kiedy się obudziłam, ok. 3.00, natychmiast do niego zadzwoniłam. Nie spał. - Nie udało się - powiedział. - Nie udało się kochanie, ale uda się następnym razem.

Czujesz, że jest załamany czy bardziej zdeterminowany?

Jest bardziej zdeterminowany, wie już, co zrobił źle, nad czym musi popracować, co mu potrzeba przy następnym biegu, bo on się nie podda, chce i będzie walczył dalej. Oczywiście będę mu w tym pomagała. Muszę sobie tylko jakąś nianię zatrudnić, żeby cały czas być przy nim.

A jak to jest żyć z cyborgiem?

Dobrze, cyborg jest opiekuńczy, kochający. Jak sobie postawi cel, to do niego dąży, jest dokładny, sumienny, kochany.

Długo jesteście razem? Poznaliście się podobno na imprezie sportowej?

Poznaliśmy się w grudniu, ja byłam opiekunką dzieci na Mikołajkach w wojsku.